آستان قدس رضوی
شب ها ، کم می خوابید و بیشتر شب را به عبادت سپری می کرد.
بسیاری از روزها را روزه داشت و بویژه روزهای اول، نیمه و آخر هر ماه را روزه می گرفت.
سجده هایش بسیار طولانی بود.
قرآن بسیار تلاوت می کرد. هنگامی که در بستر خواب قرار می گرفت ، به یاد خدا و تلاوت قرآن مشغول می شد.
به نماز اول وقت اهتمام داشت. نوافل بویژه نماز شب را حتی در سفر رها نمی کرد.
همواره ذکر خدا را بر زبان داشت.
در غیر نماز نیز به مناجات با خدا، اُنس داشت. بسیار وقت ها، به خواندن نماز اشتغال داشت.
او بسیار به مستمندان رسیدگی می کرد.
به دادن صدقه بویژه در شب های تار و به صورت پنهانی بسیار مبادرت می کرد.
با خدمتگزارانش کناره یک سفره می نشست و غذا می خورد.
هیچ فرقی میان غلامان و اشراف و اقوام و بیگانگان نمی گذارد، مگر بر اساس تقوا.
همواره متبسم و خوش رو بود
.
بهترین بخش غذای خود را قبل از تناول، برای گرسنگان جدا می ساخت.
با فقرا می نشست.
در تشییع جنازه شرکت می جست.
خدمتکاری را که مشغول خوردن غذا بود، به خدمت فرا نمی خواند.
با صدای بلند و قهقهه نمی خندید.
رفع نیاز مومنان و گره گشایی از ایشان را بر دیگر کار ها مقدم می داشت.
با گفتارش دل کسی را نرنجانید.
سخن هیچ کس را نا تمام نمی گذاشت و نمی شکست.
پای خود را هنگام نشستن در حضور دیگران دراز نمی کرد.
همواره یاد خدا را بر زبان جاری داشت.
از اسراف و تبذیر سخت پرهیز داشت.
به مسافری که پول خود را تمام و یا گم کرده بود، بدون چشم داشت ، هزینه سفر می داد.
به عیادت بیماران می رفت.
از میهمان ها شخصاً پذیرایی می کرد .
هنگامی که بر جمعی کنار سفره وارد می شد، اجازه نمی داد تا برای احترام وی از جای برخیزند.
به سخن دیگران که وی را مخاطب قرار داده ، از او پرسشی داشتند ، با دقت کامل گوش داده و پاسخ می داد.
خویش را به بوی خوش معطر می کرد، بخصوص برای نماز .
به نظافت جسم و لباس بویژه موی سر توجه داشت.
قبل از غذا دست ها را می شست، بعد از غذا نیز آنها را می شست.
اگر غذایی از حد نیاز زیاد می آمد آن را هرگز دور نمی ریخت.
در حضور دیگران به تنهایی چیزی نمی خورد.
بسیار بردبار و شکیبا بود.
کارگری را که به مبلغ معین اجیر می کرد، در پایان افزون بر مزدش به او عطا می کرد.
با همگان با رأفت و خوشرویی روبرو می شد.
بسیار فروتن بود.
به فقرا و بیچارگان بسیار می بخشید و آن را برای خود پس انداز می دانست.
درباره وبلاگ
